Ιδιότητες των Αερίων που Χρησιμοποιούνται

Το οξυγόνο που απαιτείται για την συγκεκριμένη μέθοδο παράγεται από τον διαχωρισμό του ατμοσφαιρικού αέρα, ο οποίος περιέχει 21% οξυγόνο.

Συνήθως η καθαρότητα του είναι 99,5 %. Μπορεί να υπάρχει σε αέρια ή σε υγρή μορφή. Συνήθως και για συνηθισμένες καταναλώσεις βρίσκεται σε αέρια μορφή σε χαλύβδινες φιάλες χωρητικότητας 40 ή 50 λίτρων με αντίστοιχη πίεση 150 ή 200 bar.

Σύμφωνα με το ισχύον πρότυπο EN 1089 το χρώμα της φιάλης που περιέχει οξυγόνο είναι λευκό το οξυγόνο είναι ένα άχρωμο, άοσμο και μη τοξικό αέριο. δεν καίγεται από μόνο του αλλά είναι απαραίτητο σε κάθε διαδικασία καύσης και μάλιστα ενισχύει θεαματικά την θερμική απόδοση οποιασδήποτε φλόγας.

Ανάλογα με τον τύπο της φιάλης οι όγκοι αερίου οξυγόνου που περιέχονται σε αυτές είναι Φιάλη 50 lt περιέχει 10,7 m3 αερίου, στα 200 bar πίεση και Φιάλη 40 lt που περιέχει 6,6 m3 αερίου, στα 150 bar πίεση.

Γενικότερα για σταθερές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης περιβάλλοντος στο 1 bar, ισχύει ότι ο όγκος του αερίου που περιέχεται στη φιάλη (σε λίτρα) είναι ίσος με την πίεση πλήρωσης της φιάλης (σε bar) επί τον όγκο της φιάλης (σε λίτρα). Στην κοπή με χρήση φλόγας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το αέριο καύσης που χρησιμοποιείται είναι η ασετυλίνη (C2H2) και έτσι η μέθοδος ονομάζεται μέθοδος τήξης με οξυακετυλινική φλόγα.

Θεωρητικά και άλλοι υδρογονάνθρακες όπως το προπάνιο (C3H8) και το μεθάνιο (CH4) θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως αέρια καύσης, αλλά η ασετυλίνη δίνει την μεγαλύτερης θερμότητας φλόγα, όταν καίγεται με οξυγόνο, σε σχέση με όλα τα άλλα αέρια και αυτό όχι εξαιτίας της πολύ μεγαλύτερης θερμιδογόνου τιμής της, αλλά λόγω της μεγάλης ταχύτητας έναυσης και καύσης η ασετυλίνη είναι ένα άχρωμο αέριο, ελαφρύτερο από τον αέρα και έχει μια χαρακτηριστική οσμή.

Φιάλες ασετυλίνης:

Αν και η ασετυλίνη είναι σταθερή σε χαμηλή πίεση, εν τούτοις σε πιέσεις πάνω από 1 bar γίνεται ασταθής λόγω διάσπασης του μορίου της σε άνθρακα και υδρογόνο και επομένως με θέρμανση ή με κτύπημα μπορεί να εκραγεί για τον λόγο αυτό οι φιάλες ασετυλίνης θα πρέπει να είναι μακριά από εστίες θέρμανσης και να αποφεύγεται οποιοδήποτε χτύπημα σε αυτές.

Για την αποφυγή του παραπάνω φαινομένου, η ασετυλίνη φυλάσσεται σε φιάλες που είναι γεμάτες με ένα πορώδες υλικό χρησιμοποιείται ακετόνη, ένα άχρωμο εύφλεκτο υγρό, η οποία γεμίζει τους πόρους του παραπάνω υλικού (μέχρι περίπου το 40%).

Το πορώδες υλικό δρα σαν σφουγγάρι που απορροφά την ακετόνη, η οποία απορροφά με τη σειρά της την ασετυλίνη. Για κάθε λίτρο όγκου φιάλης, απαιτούνται 0,32 κιλά ακετόνης. Για παράδειγμα σε πίεση 1 bar, 1 λίτρο ακετόνης μπορεί να απορροφήσει 24 λίτρα ασετυλίνης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η πίεση στη φιάλη μπορεί να φθάσει στα 18 bar χωρίς να υπάρξει έκρηξη.

Το περιεχόμενο μιας φιάλης ασετυλίνης μπορεί να προσδιορισθεί με ζύγιση, δεδομένου ότι η εσωτερική πίεση εξαρτάται κυρίως από τη θερμοκρασία. Σαν παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί ότι σε μια φιάλη 50 lt περιέχονται 16 Kg ακετόνης και 10 kg αερίου (9.090 lt). Ενδεικτικά μπορεί να αναφερθεί ότι η χρήση απλών φιαλών ασετυλίνης, συμφέρει εφόσον υπάρχει μια μέγιστη κατανάλωση της τάξης των 100 κιλών ανά μήνα.

Για μεγαλύτερες καταναλώσεις προτιμούνται συστοιχίες φιαλών ή ακόμα και δεξαμενές. Είναι πολύ σημαντικό να μην αδειάζει ποτέ η φιάλη της ασετυλίνης κάτω από το 1/7 της χωρητικότητας της. Οι φιάλες που περιέχουν τα διάφορα αέρια καύσης, θα πρέπει για λόγους ασφαλείας, να ξεχωρίζουν μεταξύ τους με χαρακτηριστικά χρώματα. Μέχρι το 2004 ήταν σε ισχύ το πρότυπο UNI 4045, αλλά σήμερα το ισχύον πρότυπο είναι το ΕΝ 1089-3