Τι είναι η Συγκόλληση

Η ιστορική εξέλιξη της συγκόλλησης

Η εξέλιξη της συγκόλλησης με τη χρήση βολταϊκού τόξου ξεκινά στις αρχές του 19ου αιώνα με την ανακάλυψη του βολταϊκού (ηλεκτρικού) τόξου από τον Humphry Davy το 1800, οπότε και άρχισε να χρησιμοποιείται για τη συγκόλληση μετάλλων με τη βοήθεια ηλεκτροδίων άνθρακα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα εφευρέθηκαν τα μεταλλικά ηλεκτρόδια για αυτή τη χρήση από τους N. G. Slavianoff και C. L. Coffin, ενώ γύρω στα 1900 ο A.P. Strohmenger παρουσίασε στη Μ. Βρετανία το πρώτο επενδεδυμένο ηλεκτρόδιο προσφέροντας έτσι μεγαλύτερη σταθερότητα στο τόξο.

Η ανάπτυξη πάνω στις επενδύσεις των ηλεκτροδίων συνεχίστηκε. Αργότερα οι επενδύσεις προσέφεραν πέρα από τη σταθερότητα του τόξου και προστασία από διάφορα ελαττώματα και ατέλειες στο βασικό μέταλλο που προέκυπταν από τη διαδικασία.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η ηλεκτροσυγκόλληση διαδόθηκε ακόμα περισσότερο με αποκορύφωμα την κατασκευή στη Μ. Βρετανία του Fulagar, του πρώτου πλοίου με εξ’ ολοκλήρου συγκολλητή γάστρα, ενώ στις Η.Π.Α. χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος αυτή κυρίως για τις επισκευές πολεμικών σκαφών.

Το 1920 ο P. O. Nobel εφηύρε μια μέθοδο κατά την οποία χρησιμοποιούταν γυμνό ηλεκτρόδιο, συνεχές ρεύμα και ρύθμιζε την τροφοδοσία του σύρματος μέσω της τάσης του τόξου. Δε προστατευόταν από κάποιο αέριο γιατί τα αέρια προστασίας δεν είχαν εξελιχθεί παρά μόνο αργότερα τη δεκαετία αυτή, οπότε και προτάθηκαν λύσεις για τις επιπτώσεις του οξυγόνου και του αζώτου της ατμόσφαιρας.

Τα αέρια που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο και σήμερα ήταν το αργό, το ήλιο και το υδρογόνο. Η πατέντα του Alexander το 1926 θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί τον πρόγονο των μεθόδων που σήμερα είναι γνωστές ως ημιαυτόματες συγκολλήσεις MIG/MAG. Περαιτέρω έρευνα έδωσε τη δυνατότητα για ηλεκτροσυγκόλληση μετάλλων όπως το αλουμίνιο και το μαγνήσιο.

Όλα τα παραπάνω μαζί με τη συνεχή έρευνα και ανάπτυξη των μεθόδων ηλεκτροσυγκόλλησης οδήγησαν στη σημαντική διάδοσή τους μέχρι και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ημιαυτόματη μέθοδος ηλεκτροσυγκόλλησης με προστατευτικό αέριο όπως είναι γνωστή σήμερα τελικά ανακαλύφθηκε το 1948 από τους Hobart και Devers στο  Battelle Memorial Institute.

Χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρόδιο μικρότερης διαμέτρου από αυτά των υπόλοιπων μεθόδων από αλουμίνιο, πηγή συνεχούς ρεύματος και αργό σαν αέριο προστασίας. Το μεγάλο πλεονέκτημα της μεθόδου ήταν ο υψηλός ρυθμός απόθεσης, αλλά το μεγάλο κόστος των αερίων προστασίας περιόριζε τη χρήση της σε μη σιδηρούχα υλικά.

Η χρήση της μεθόδου και για τη συγκόλληση χαλύβων διαδόθηκε όταν το 1953 προτάθηκε η χρήση CO2 (ενεργό αέριο) σε συνδυασμό με χαλύβδινα ηλεκτρόδια μεγαλύτερης διαμέτρου. Σήμερα αποτελεί την πλέον διαδεδομένη μέθοδο ηλεκτροσυγκόλλησης με εφαρμογές στην αυτοκινητοβιομηχανία, τη ναυπηγική βιομηχανία και στις μεταλλικές κατασκευές γενικά, ενώ είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται κατά τη συγκόλληση με ρομπότ στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων.